Historia Wilna
Herb Wilna
Wilno jest stolicą, a także gospodarczym i kulturalnym centrum Litwy. To niezwykle malownicze i zielone miasto położone jest w południowo-wschodniej części kraju u zbiegu rzeki Wilna z Wilili (Neris, Nyaris). Wielu historyków i lingwistów uważa, że tak jest «Wilno» i nadał nazwę miastu.
Fundacja Wilna
Osiedla na tych ziemiach istniały w okresie prehistorycznym, ale dokładna data założenia nowoczesnego miasta jest niezawodnie nieznana. Pierwsze pisemne wzmianki o mieście znajdują się w listach wielkiego księcia litewskiego Giedymina i pochodzą z 1323 r. W dokumentach Wilno jest już określane jako «stolica» Wielkie Księstwo Litewskie. To książę Giedymin czczony przez Litwinów jako założyciela Wilna.
W następnych dziesięcioleciach Giedymin, dzięki wojnom, strategicznym sojuszom i małżeństwom, znacznie poszerzył własność swojego księstwa. Wilno (lub jak wówczas nazywano Wilno) pozostało stolicą i główną rezydencją księcia i rozkwitło. W 1385 roku wnuk Giedymina Jagailo, po podpisaniu Unii Krev (dynastycznej unii Wielkiego Księstwa Litewskiego i Królestwa Polskiego, poprzedzającej utworzenie zjednoczonego państwa federalnego Rzeczypospolitej w 1569 r.) Został królem polskim. W 1387 r. Jagiełło nadał Wilnie prawo magdeburskie.
Okres świetności Wilna
Na początku XVI wieku wokół miasta rosły masywne mury obronne. W 1544 r. Król polski i książę litewski Zygmunt I wybrali dobrze ufortyfikowane i zamożne Wilno na swoją rezydencję. Aktywny rozwój i ustanowienie Wilna jako ważnego ośrodka kulturalnego i naukowego znacznie ułatwiło założenie Akademii i Uniwersytetu Wileńskiego Towarzystwa Jezuitów w mieście Stefan Batory w 1579 r. (Obecnie Uniwersytet Wileński).
Wiek XVII przyniósł miastu szereg niepowodzeń. Podczas wojny rosyjsko-polskiej (1654–1667) Wilno zostało zajęte przez wojska rosyjskie, w wyniku czego zostało splądrowane i spalone, a znaczna część ludności została zniszczona. Podczas wojny północnej miasto zostało poważnie uszkodzone przez Szwedów. Wybuch epidemii dżumy w 1710 r., A także kolejne liczne pożary, nie oszczędziły miasta.
Utrata niezależności
Pod koniec XVIII wieku, po ostatnim trzecim rozbiorze Rzeczypospolitej Obojga Narodów, w wyniku którego faktycznie przestał istnieć, Wilno stało się częścią Imperium Rosyjskiego i stolicą prowincji wileńskiej. W tym okresie mury miasta zostały prawie całkowicie zniszczone, z wyjątkiem tzw «Ostry Brahms» - jedyne ocalałe bramy miejskie z kaplicą. Dziś w kaplicy przechowywany jest cudowny obraz Matki Bożej Ostrobramskiej (raczej rzadki typ ikony przedstawiającej Matkę Bożą bez dziecka w ramionach) - jedno z głównych chrześcijańskich sanktuariów Litwy.
Latem 1812 r., Podczas wojny między Imperium Rosyjskim a Francją Napoleońską, wojska Napoleona zajęły Wilno, ale po ciężkiej porażce zostali wkrótce zmuszeni do opuszczenia go. Nadzieje miasta na ewentualną niepodległość od imperium rosyjskiego nie ziściły się, aw 1830 r. Przekształciły się w ruch wyzwoleńczy, którego głównym hasłem było «przywrócenie niezależności Rzeczypospolitej». W rezultacie bunt został stłumiony, Uniwersytet Wileński został zamknięty, a mieszkańcy miasta poddani masowym represjom. W 1861 i 1863 r. Doszło do stłumienia niepokojów społecznych, które doprowadziły do pozbawienia mieszkańców Wilna szeregu praw i wolności, a także do zakazu używania języka polskiego i litewskiego. Jednak pod koniec XIX wieku Wilno stało się kulturalnym i politycznym centrum odrodzenia narodu litewskiego. W 1904 r. Zniesiono zakaz prasy litewskiej, aw mieście wydano pierwszą gazetę w języku litewskim. «Vilnius Ginos». W 1905 r. Odbył się Wielki Wileński Seimas, który zatwierdził memorandum do Przewodniczącego Rady Ministrów Rosji z wymogiem autonomii litewskiej i stał się być może jednym z najważniejszych etapów formowania się nowoczesnego narodu litewskiego i przywracania państwowości litewskiej.
XX wiek
W latach 1915–1918 podczas pierwszej wojny światowej Wilno było okupowane przez wojska niemieckie. 16 lutego 1918 r. W Wilnie podpisano Akt Niepodległości Państwa Litewskiego. I chociaż oficjalna publikacja tego aktu została zakazana przez władze niemieckie, tekst rezolucji został wydrukowany i rozpowszechniony w sposób niejawny. Dokument ten miał wyjątkowe znaczenie i sformułował podstawowe zasady rządzenia, a także stanowił podstawę prawną do odzyskania niepodległości Litwy w 1990 r. Po odejściu wojsk niemieckich miasto na chwilę znalazło się pod kontrolą Polaków, a następnie zostało zajęte przez Armię Czerwoną. W lipcu 1920 r. Podpisano umowę między Litwą a Rosją Sowiecką, która gwarantowała suwerenność Litwy, w tym także region wileński kierowany przez Wilno. Kilka miesięcy później Polska i Litwa podpisały traktat suwalski, zgodnie z którym Region Wileński został przydzielony Litwie. To prawda, że Polska niemal natychmiast naruszyła traktat, okupując Wilno, które później stało się centrum administracyjnym województwa wileńskiego i istniało na tym stanowisku do 1939 r..
We wrześniu 1939 r. Wojska radzieckie zajęły Wilno, aw październiku podpisano «Umowa o wzajemnej pomocy» i Wilno oficjalnie przeniosło się na Litwę. Niemniej jednak już w sierpniu 1940 r. Litwa w wyniku serii podstępnych manipulacji politycznych weszła w skład ZSRR, a Wilno stało się stolicą litewskiej SRR. W czerwcu 1941 r. Wilno zostało zajęte przez Niemców i wypuszczone przez wojska radzieckie dopiero w lipcu 1944 r.
Litwie udało się w końcu odzyskać niepodległość dopiero w 1991 roku. Wilno ponownie stało się stolicą niepodległego państwa litewskiego.
Zdjęcia Wilna -
Herb Wilna
-
Wilno w 1599 r
-
Klasztor Bernardynów i Kościół św. Anny
-
Kościół św. Anny
-
Wieża Giedymina
-
Katedra Wileńska
-
Brama Ostrobramska
-
Pałac Prezydencki
Herb Wilna
Wilno w 1599 r
Klasztor Bernardynów i Kościół św. Anny
Kościół św. Anny
Wieża Giedymina
Katedra Wileńska
Brama Ostrobramska
Pałac Prezydencki
