Historia Berlina
Berlin jest stolicą i największym miastem Niemiec, a także jednym z największych i najbardziej zaludnionych miast w Europie.
Historia Berlina zaczyna się od dwóch małych osad w Brandenburgii - Berlinie (Altberlin lub Old Berlin), położonych na wschodnim brzegu Szprewy, i Kolonii - na wyspie Spreeinsel (dziś północny kraniec wyspy znany jest jako Wyspa Muzeów), założonej podobno pod koniec 12. stulecie. Oficjalnie rok 1237 jest uważany za punkt początkowy historii współczesnego Berlina, który odpowiada pierwszym pisemnym wzmiankom o Kolonii (pierwsze pisemne wzmianki o Starym Berlinie pochodzą z 1244 r.).
Okres świetności miasta
Przez długi czas Berlin i Kolonia, wspierając dość bliskie więzi gospodarcze i społeczne, były odrębnymi i całkowicie niezależnymi jednostkami administracyjnymi. Związek zawarty między nimi w 1307 r. Zapoczątkował wspólną politykę zagraniczną, podczas gdy każde z tych miast nadal miało własny wewnętrzny rząd. W 1360 r. Berlin-Kolonia został członkiem Związku Hanzeatyckiego. Do 1432 r. Berlin i Kolonia były już praktycznie jednym (jednak ostateczne zjednoczenie na szczeblu oficjalnym miało miejsce dopiero w 1709 r.). W połowie XV wieku, stając się główną rezydencją margrabiów brandenburskich, Berlin został zmuszony do rezygnacji ze statusu wolnego miasta hanzeatyckiego. Berlin oficjalnie zaakceptował luteranizm w 1539 r.
W wyniku niesławnej wojny trzydziestoletniej (1618–1648) miasto zostało doszczętnie zniszczone, a jego populacja prawie o połowę. Friedrich Wilhelm, który został elektorem Brandenburgii w 1640 r. (Bardziej znany w historii jako Wielki Elektor Brandenburgii), przyczyniał się pod każdym względem do napływu imigrantów i wyróżniał się rzadką tolerancją religijną, co doprowadziło do gwałtownego wzrostu liczby mieszkańców Berlina i niewątpliwie wpłynęło na rozwój kulturalny miasta. Granice Berlina znacznie się rozszerzyły.
Berlin jest stolicą
W 1701 r. Elektor Brandenburgii został koronowany na króla Prus, a Berlin stał się stolicą Królestwa Prus. Znaczący wkład w rozwój Berlina wniósł Fryderyk II (Fryderyk Wielki) wstąpiając na tron pruski w 1740 r., A pod koniec XVIII w. Miasto stało się jednym z największych ośrodków oświecenia w Europie.
Wiek XIX okazał się niezwykle sprzyjający rozwojowi Berlina (nawet podczas okupacji francuskiej miasto otrzymało prawo do samorządu i aktywnie się rozwijało). Berlin przeżył prawdziwy boom przemysłowy, co doprowadziło do szybkiego wzrostu gospodarczego. Przeprowadzono ważne reformy w dziedzinie edukacji.
W 1871 r. Berlin stał się stolicą Cesarstwa Niemieckiego, a następnie stolicą Republiki Weimarskiej (1919–1933), a wraz z dojściem do władzy w 1933 r. Narodowych socjalistów i stolicą nazistowskich Niemiec. Po drugiej wojnie światowej Berlin został podzielony na cztery sektory między sojusznikami - USA, Wielką Brytanię, Francję i ZSRR, co następnie doprowadziło do powstania Republiki Federalnej Niemiec (Niemcy Zachodnie) i Niemieckiej Republiki Demokratycznej (Niemcy Wschodnie) i faktycznie zainicjowało Zimną Wojnę.
W 1961 r. Decyzją rządu Niemiec Wschodnich niesławny Mur Berliński wzniesiono w zaledwie kilka dni, dzieląc na kilka dekad nie tylko miasto i kraj, ale także wiele rodzin niemieckich. Mur służył jako granica państwa i był odpowiednio strzeżony. Trudno było uzyskać zgodę na przekroczenie granicy, a bliscy, znajdujący się z woli losu w różnych stanach, byli praktycznie pozbawieni możliwości komunikowania się ze sobą przez prawie trzy dekady. W 1989 r. Mur berliński został zburzony. Miasto i wieś połączyły się, zapoczątkowując nową erę w historii Berlina i Niemiec.
Zdjęcia z Berlina -
-
-
-
-
-
-
-
